33

من اومدددددم... 

نی نی نازمون به دنیا اومد و با خودش دنیا دنیا حس خوب و شیرین آورد واسه مون... چقدر دوسش دارم و چقدر شیرین برام خدا میدونه... عاشق بوی ناز تنشم... عاشق لطافت پوست و تن کوچولوشم...

چهارشنبه یک اردیبهشت رفتیم دکتر که هم تکلیف به دنیا اومدن نی نی مشخص بشه هم معاینه ام کنه انقباض داشتم تو شکمم و تصمیم داشتم بگم که طبیعی نمیخوام دیدم واقعا نمیتونم تحمل کنم و بهتر تا دیر نشده بگم نمیخوام ... دکتر معاینه کرد گفت دهانه رحمت اصلا باز نشده و با سرم و دارو هم زیاد طول می کشه هم بیشتر اذیت میشی دردش زیادتر میشه... از طرفی هم نی نی بهتر زودتر به دنیا بیاد تا پی پی نکرده... 

معرفی واسه بیمارستان نوشت... با همسری یکم خرید کردیم یه سر به خونه باباش زدیم و اومدیم خونه دوش گرفتم... دردهام بیشتر و بیشتر داشت میشد نمیخواستم هم درد طبیعی رو بکشم هم سزارین اما دردهام منظم و زیاد بود...نصف شب همسری بیدار شد و ماساژم داد اما دردم واقعا زیاد بود به مامانم اس دادم که میریم بیمارستان توام صبح بیا چون خیلی اصرار داشت که رفتنی بهش بگم... رفتیم بیمارستان گفتن دکتر بیهوشی دو سه ساعت بعد میاد و تا اون موقع کنترل میکنن که خطری نی نی تهدید نکنه مامان با بابا خودشو رسوند بیمارستان طفلی،  همسری هم برام لباس و ... از داروخانه گرفت لباس پوشیدم بهم سرم زدن فاصله دردها یکم بیشتر شد از سه دقیقه رسید به ده دقیقه اما با تداومش داشتم بی طاقت میشدم دلم می خواست سرُم و اون لباس هارو تیکه تیکه کنم بس که رو  اعصابم بودن یه خانومی هم همزمان داشت درد میکشید برا نی نیش که طبیعی به دنیا قرار بود بیاد ناله میکرد و حس بدی بهم میداد کم کم صداش بیشتر شد من طفلی هم دیگه داشتم گریه می کردم یه بارم جیغ نزدم... به هر ترتیبی بود صبح شد و خوشبختانه زودتر از همه منو آماده عمل کردن... از سوند زدن میترسیدم  اما اصلا اذیت نشدم... بهم سرم اینا زدن و با اینکه مامان سپرده بود موقع بردن من به اتاق عمل بهشون بگن نگفتن و منو با آسانسور بردن پایین ناخن های فرنچ شده ام رو گفتن یکیش کوتاه کنم منم به خاطر کمبود امکانات!!!  با ناخن یکیش کندم!!! دردها دل نازکم کرده بود فقط اشک میریختم البته یه دلیلش هم این بود که نمیفهمیدم چه بلایی داره سرم میاد!!! تازه گی همه چی برام ترسناک بود انگار هیچ چی دست من نبود!!! تند تند کلی چیز میز بهم وصل کردن عینکم در نیاورده بودم موقع زدن آمپول بی حسی نفس عمیق کشیدم و بدنم شل نگه داشتم قبلش تصور می کردم آمپول بی حسی یه سوزن ضخیم داره در حالی که اینطور نبود... درد هم نداشت زود من خوابوندن رو تخت عینکم در آوردن جلوم پرده کشیدن همش اشک میریختم... حالم عجیب و خیلی غمگین بودم خیلیییییییییی دل نازک شده بودم فقط دوست داشتم گریه کنم ... حالت تهوع داشتم که زود برطرفش کردن یه دکتر جنتلمن هی حالم می پرسید گفتم خوبم گفت پس چرا گریه میکنی نمیشد بهش توضیح بدم تو چه حالیم چند دقیقه بعد زدن آمپول بی حسی انگار چیزی از زیر دنده هام بیرون کشیده شد و صدای گریه فندقم شنیدم... اشک هام بند اومد و دلم آروم گرفت یه کوچولو گریه کرد و زود آروم شد یه نفر هم داشت تند تند تمیزش میکرد چون روز ولادت حضرت علی هم بود همه میپرسیدن اسمش چی گفتم شنتیاس معنیش پرسیدن گفتم فاتح و پیروز از القاب حضرت علی... پسرکم از دور نشون  دادن سفیدبود با کلی مو خیلی خیلی دوست داشتم زودتر از نزدیک ببینمش و بغل کنم ... بعد یه ربع بیست دقیقه تموم شد بهم تبریک گفتن و بردنم ریکاوری... از دکترم پرسیدم سالم؟ گفت بلهههههه شنتیا سالم... تو ریکاوری داشتم میلرزیدم که از عوارض بی حسی بود... بعد چهل دقیقه بردنم بخش... مامانم دیدم مامان گفت جوجه مثل تو دستش گذاشته رو چشاش خوابیده گفت خیلی ناز... خنده ام گرفت... 

همسری اومد و منو همونجا بوسید... با پرستار ها منو منتقل کردن رو تخت... بچه رو آوردن یه عالمه مژه بلند و فر بور داشت... چشاش درشت بود نمیتونستم برگردم و درست نگاش کنم مامانم صورتش گرفت سمتم... عزیزکمممم چه لب های کوچولو و قرمزی داشت... پرستار بچه رو دمر گذاشت رو سینم که شیر بخوره... چون من نمیتونستم تکون بخورم... مادرشوهر اومده بود خوشحال بود و دستم بوسید!!!!!!!!! تبریک گفت... 

 حالم بهتر بود... همسری یکم موند پیشم و رفت مامانشم رفت... کلی پسرکم بو کردم نوازشش کردم برام قیافه اش عجیب و تازه بود... موقع ملاقات یکم قبلترش همسری اومد برا مامانم ناهار گرفته بود برا من یه دسته گل خوشگللللل و کیک زنبور شکل... دور کیک نوشته شده بود شنتیا جان به زندگیمون خوش اومدی... کیک همسری برید عکس و فیلم گرفتیم کلی اتاق به خاطر ملاقات کننده ها شلوغ شده بود... بالاخره همه رفتن و مادرشوهر موند پیشم... به پسرکم شیر دادم و کم کم میتونستم یکم به پهلو برگردم... عطر تن کوچولوم دلنشین ترین قشنگ ترین عطر دنیا بود با عشق می بوسیدم و بو می کشیدم... موقع پایین رفتن از تخت اونقدری که فکر می کردم سخت نبود اما خب خیلی اسلوموشن تکون میخوردم... کم کم بهتر شدم و با گرفتن میله های تخت آروم آروم از جام بلند میشدم و آروم آروم راه میرفتم یا مینشستم و پسرکم بغل میکردم و میبوسیدم... 

از موقع به دنیا اومدنش تااا الان هزار هزار بار خدا رو شکر کردم و شکر کردم که پسرکم سالم بود و کلا همه چی خیلی خوب بود...